ΕΓΙΝΑ... ΕΝΑ....!!!

Αφήνοντας τις ανθρώπινες αδυναμίες
του θυμού και του πόνου,
έγινα ένα...με τα σύννεφα,
ένα... με τα κύματα,
Αναρρίχησα στην πιο αδιάβατη κορφή του νου.
Ξεφλούδισα τις φλούδες απ΄τα πιο όμορφα κλαδιά της γης.
Αγρίεψα με όλη τη σκληρότητα τα ήρεμα.
Εξημέρωσα με τη δύναμη της ψυχής τα αξημέρωτα.
Ξάπλωσα στο φως του πιο τρελού φεγγαριού.
Έριξα στης θάλασσας τα βάθη όλους τους πόνους.
Κοίταξα στα μάτια όλο τον κόσμο μα δε δάκρυσα.
Μάγεψα με το βλέμμα κάθε τι αθώο.
Έφτασα στην άκρη του γκρεμού κι όμως δεν έπεσα.
Κι όλα αυτά γιατί;

... για μια βαθιά ανάσα γαλήνης!!!