ΣΑΡΑΝΤΑ ΔΥΟ ΣΚΑΛΕΣ...

Κι όταν αργά τη νύχτα κοιτάς το φεγγάρι να παίζει κρυφτό πίσω απ΄τα σύννεφα... και σαν νιώσεις το κρύο του χειμώνα, ψάχνεις τη ζεστασιά στην καρδιά σου... και βλέπεις τα μικρά παιδιά σου που είναι τόσο αθώα στου ύπνου την αγκαλιά... τότε το δάκρυ κυλά γλυκά στο πρόσωπό σου... όχι από πόνο μα απο χαρά... απέραντη χαρά που είσαι κι εσύ ένα μικροσκοπικό μυρμήγκι αυτού του κόσμου κι όμως μέσα σου έχεις ένα φωτεινό, λαμπερό αστέρι που ζεσταίνει όλο τον κόσμο γύρω σου.
Κανένα "γιατί" και καμιά σκέψη δε σε αφορά γιατί είσαι εδώ τώρα και νιώθεις συναισθήματα συσσωρευμένα στις σαρανταδυό σου σκάλες... στους κύκλους που έκανες ως τώρα...
Κι αν κάποια σκέψη ξεφύγει απ΄τη γούβα του μυαλού σου τη σκεπάζεις και την αφήνεις να κοιμηθεί για άλλη μια φορά με το πέπλο της παιδικής ψυχής σου...