ΤΟ ΕΛΑΦΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ...

Το όνομά μου "μικρό ατίθασο ελάφι"...αιώνες έτρεχα ανέμελα στο δάσος...όμως χωρίς καρδιά...οι μάγισσες του δάσους την είχαν κλέψει και την είχαν τοποθετήσει στο δέντρο της αγάπης...τυλιγμένη σε αραχνοΰφαντο μεταξωτό πανί...
Περίμενα πως μια μέρα θα έρθεις...να την ξετυλίξεις, να την καθαρίσεις, να νιώσεις ζεστασιά και να την τοποθετήσεις εκεί που ανήκει...στο μέρος της καρδιάς!

Κάποια νύχτα το τραγούδι μου αντηχούσε στο σύμπαν..το άκουσες!
Άνοιξες τις πύλες του μαγεμένου δάσους...
Στο άπλετο σκοτάδι η φωτεινή καρδιά μου έλαμπε πάνω στο μαγεμένο δέντρο...
Σκαρφάλωσες με τόση ευλυγισία...την πήρες με τόση ευλάβεια στα χέρια σου...όμως ήταν τόσο ζεστή που δεν είχες το κουράγιο να την κρατήσεις...την πέταξες μακριά στη θάλασσα...

Οι μάγισσες του δάσους με μεταμόρφωσαν σε "ιππόκαμπο" και περιφέρομαι μέρα νύχτα στα βάθη της θάλασσα...να βρω την καρδιά μου...κάπου κλεισμένη σε κάποιο κοχύλι...βυθισμένη σε κάποιο ναυάγιο...

Έχοντας μοναδικό φορτίο την αγάπη μου βουλιάζω στο άγνωστο...χωρίς να δένω άγκυρα σε κάποιο λιμάνι...ελεύθερα κολυμπώ στα καθαρά νερά...μέχρι το σύμπαν να μου δείξει το δρόμο...