Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΕΓΙΝΑ... ΕΝΑ....!!!

Αφήνοντας τις ανθρώπινες αδυναμίες
του θυμού και του πόνου,
έγινα ένα...με τα σύννεφα,
ένα... με τα κύματα,
Αναρρίχησα στην πιο αδιάβατη κορφή του νου.
Ξεφλούδισα τις φλούδες απ΄τα πιο όμορφα κλαδιά της γης.
Αγρίεψα με όλη τη σκληρότητα τα ήρεμα.
Εξημέρωσα με τη δύναμη της ψυχής τα αξημέρωτα.
Ξάπλωσα στο φως του πιο τρελού φεγγαριού.
Έριξα στης θάλασσας τα βάθη όλους τους πόνους.
Κοίταξα στα μάτια όλο τον κόσμο μα δε δάκρυσα.
Μάγεψα με το βλέμμα κάθε τι αθώο.
Έφτασα στην άκρη του γκρεμού κι όμως δεν έπεσα.
Κι όλα αυτά γιατί;

... για μια βαθιά ανάσα γαλήνης!!!

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ... ΣΚΙΕΣ

Όλες οι σκέψεις τυλίχτηκαν στα δίχτυα της ψυχής.
Όλες η πράξεις εξελίχθηκαν στη σκιά...
ταράχτηκε το σώμα απ΄το άγγιγμα των δαχτύλων
και φτερούγισε η καρδιά αντικρίζοντας το φως.
Κινήσεις γατίσιες, αθόρυβες...
Βλέμμα δεκτικό, υπομονετικό.
Σημάδια καρτερικότητας, προσμονής.
Και καθώς περίμενα την ανατροπή, την ασύλληπτη Ανάσταση...
υπερβατικές σκέψεις με δίχασαν.
Το εκδηλωμένο άλλοτε ύφος έγινε ακατανόητο...
Δύσκολη η μελέτη του προσώπου σου.
Η ύπαρξή σου ακατανόητη απ΄τα δικά μου μάτια.
Όσα εργαλεία κι αν χρησιμοποιήσω, συνδεδεμένα με τη λογική αλλά και την αλχημεία της ζωής....
καμία μουσική, καμία εικόνα, καμία λέξη δεν μπορεί να περιγράψει, δεν μπορεί να σχολιάσει τη μεταμορφωμένη σκιά σου!!!

ΑΓΑΠΗ...

Ανάνηψη της ψυχής σαν νιώσεις
το πρόσωπο του ουρανού θα αντικρίσεις
και μες στο σκοτάδι τα μάτια θα γυαλίσουν
στης θάλασσας την αλμύρα θα κυλήσουν
δάκρυα μες της καρδιάς τη γούβα φυλαγμένη
μια μικρή σταγόνα αγάπης...
μια μικρή σταγόνα αλλά πηχτή
σαν το πιο πηχτό φαρμάκι της ζωής.
Η αγάπη όμως είναι γλυκιά
σαν το γλυκό της βροχής νερό
που έρχεται με ορμή
να ξεπλένει την ψυχή...

ΟΤΑΝ ΠΟΝΑ Η ΚΑΡΔΙΑ...

Πόνεσε η καρδιά, άνοιξε τα φτερά της να πετάξει!
Ο ουρανός άνοιξε τα γαλάζια του μάτια και με μια αγκαλιά έδωσε πνοή πάλι στην καρδιά!
κι αν πονά κι αν ξεψυχά... μόνο αυτή το ξέρει!!

ΣΑΡΑΝΤΑ ΔΥΟ ΣΚΑΛΕΣ...

Κι όταν αργά τη νύχτα κοιτάς το φεγγάρι να παίζει κρυφτό πίσω απ΄τα σύννεφα... και σαν νιώσεις το κρύο του χειμώνα, ψάχνεις τη ζεστασιά στην καρδιά σου... και βλέπεις τα μικρά παιδιά σου που είναι τόσο αθώα στου ύπνου την αγκαλιά... τότε το δάκρυ κυλά γλυκά στο πρόσωπό σου... όχι από πόνο μα απο χαρά... απέραντη χαρά που είσαι κι εσύ ένα μικροσκοπικό μυρμήγκι αυτού του κόσμου κι όμως μέσα σου έχεις ένα φωτεινό, λαμπερό αστέρι που ζεσταίνει όλο τον κόσμο γύρω σου.
Κανένα "γιατί" και καμιά σκέψη δε σε αφορά γιατί είσαι εδώ τώρα και νιώθεις συναισθήματα συσσωρευμένα στις σαρανταδυό σου σκάλες... στους κύκλους που έκανες ως τώρα...
Κι αν κάποια σκέψη ξεφύγει απ΄τη γούβα του μυαλού σου τη σκεπάζεις και την αφήνεις να κοιμηθεί για άλλη μια φορά με το πέπλο της παιδικής ψυχής σου...

ΠΟΝΟΣ...

Κι αν ήταν να φύγω
κι αν ήταν να μείνω
στου κύκλου τον πόνο
μπαίνω και βγαίνω....

Αόρατες τύψεις
θαρρώ με τυλίγουν
τις στέλνει ο αέρας
στου νότου τις ζέστες

Ξυπόλητη τρέχω
στου κρύου τις κάψες
κι αν έπεσα κάτω
βιώνω τον πόνο

Θα φύγει σου λέω
ο χρόνος τον παίρνει
και η άνοιξη βγαίνει
στα μάτια μπροστά μου.

ΑΛΛΑΖΩ...

Η πορεία μου είναι μοναχική γιατί μέσα μου υπάρχει μόνο ο Θεός μου!
Όσο σκάβω, όσο πιο βαθιά φτάνω τόσο καθαρίζω και όσο πιο βαθιά βυθίζομαι τόσο πλησιάζω στην αλήθεια.
Όσο βαδίζω μέσα μου αρχίζω να μετουσιώνομαι, να μεταλλάσσομαι, να μεταμορφώνομαι!
Αλλάζω!!!
... και συνεχίζω με πάθος σαν φωτιά που καίει κάθε κύτταρό μου.
Συνεχίζω ακλόνητη το ωραιότερο ταξίδι που έχω κάνει ποτέ και δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο προορισμός του!

ΟΤΑΝ ΧΟΡΕΥΩ...

Ο κόσμος είναι πολύ μικρός για να χωρέσει την έκφρασή μου όταν χορεύω...
κι όταν κλείνω τα μάτια η σελήνη χορεύει κυκλικά μαζί μου!

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ...

Πίσω απ΄τον καθρέφτη, πίσω απ΄την ψυχή, πίσω απ΄το αληθινό που είναι ψεύτικο....
Πίσω απ΄το βουνό που δε βλέπει κανείς...
Πίσω από το φως των ματιών...
Πίσω απ΄όλα αυτά είναι κρυμμένη η γαλήνη, η ηρεμία, η ευτυχία...
Ο έρωτας είναι μέσα μας... δεν υπάρχει πουθενά γύρω, δεν είναι άνεμος που θα περάσει και θα αγγίξει την καρδιά!
Είναι μέσα μας... αν κοιτάξεις πίσω απ΄τον καθρέφτη της ψυχής σου θα τον δεις... θα τον νιώσεις....
Είναι στ΄αστέρια που λάμπουν, ακόμη είναι και σ΄αυτά που δε λάμπουν...

ΖΗΤΑΩ ΠΟΛΛΑ;

Προχωρώ κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά...
να φτάσω εκεί... δίπλα σε μία λίμνη,
ξαπλωμένη κάτω απ΄τη σκιά ενός δέντρου,
να έχω τα χέρια στο νερό και...
που και που να αναταράσσω τη γαλήνη μου..
Να ξυπνώ την αυγή και να χαίρομαι με το φως,
να χαμογελώ και να αγκαλιάζω, ό,τι αντικρίζω....
Να νιώθω τη ζεστασιά απ΄το φως τόσο,
ώστε να δακρύζουν τα μάτια....
Ζητάω πολλά;

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

Μία πεταλούδα κοιμήθηκε στην αριστερή μου παλάμη..
Σαν ξύπνησε μου χαμογέλασε!
Δεν είχε δόντια!

ΝΕΑ ΣΕΛΗΝΗ...

Όταν όλα έχουν γκρεμιστεί και νομίζεις πως χάθηκε ο κόσμος σου... κοιτάς ψηλά και αντικρίζεις μία νέα σελήνη...
Μπορείς να τα ξαναχτίσεις απ΄την αρχή και μάλιστα να τα χτίσεις όπως ακριβώς τα ονειρεύτηκες!!!

ΚΑΘΩΣ ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΜΑΙ...

Κολυμπώ στον ποταμό της αγάπης...
ώσπου να φτάσω στην όμορφη λίμνη,
τη λίμνη της αφθονίας της ψυχής...
Βουτώ βαθιά στα απύθμενα νερά...
ο παράδεισος που κρύβω μέσα μου δεν έχει όρια...
Η ροή με οδηγεί στον καταρράκτη..
παραδίνονται στην ορμή των μεγάλων κυμάτων
των δυνατών νερών της ζωής,
πλέοντας ανάμεσα στα εμπόδια,
πάνω στους ανέμους της πίστης.
Πετώ πάνω απ΄το φόβο... όσο πιο ψηλά μπορώ...
Αγκαλιάζω την τελειότητα...
τα όνειρα πραγματοποιούνται καθώς οραματίζομαι...

ΣΜΙΞΑΝ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ...

Όλα τα αστέρια του ουρανού έσμιξαν για να δώσουν φως στο απέραντο σκοτάδι...
κι εκείνη... η ολόγιομη σελήνη εισχώρησε βαθιά στο βλέμμα μου....
Στην απόλυτη σιωπή της νύχτας το φως ρέει μες την καρδιά μου!!!

ΑΝΑΓΚΗ ΕΙΝΑΙ...

Ανάγκη είναι να θες...
να θες... να θες...
μέχρι να πάψεις να θες!
Κι αν δεν πάψεις ποτέ...
ζεις αιώνια... να θες....

ΠΟΛΕΜΑΜΕ

Όταν πολεμάμε τα βράχια πονάει το σώμα.
Όταν πολεμάμε με το νερό πονάει η ψυχή.
Όταν αφήνουμε τους πόνους να μας διαπερνούν
γινόμαστε διαμπερή ψυχοσώματα...
ώσπου η δύναμη να κατακλείσει το νου!
Όσο μικροί κι αν νιώθουμε σαν έρχονται τα χτυπήματα
το σύμπαν μας χαρίζει ισχυρό πνεύμα... γίνονται θαύματα.
Κάποιοι βλέπουν τη φωτεινή βροχή που πέφτει απ΄τον ουρανό
ως θεραπευτική ασπίδα!
Δεχόμαστε... τα δώρα του σύμπαντος,
ως ανακούφιση απ΄τους πόνους και μας πλημμυρίζουν τα χρώματα του ουρανού!

ΨΕΥΤΙΚΟ

Το χρυσό φεγγάρι δακρύζει στην αγκαλιά του περαστικού σύννεφου.
Το σύννεφο δακρύζει κι αυτό μα σύντομα τα δάκρια γίνονται βροχή και χάνονται στα έγκατα της γης...
Τι ψεύτικος κόσμος!!!

Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΥ

Αντικρίζοντας την καρδιά ενός κρυστάλλου, βλέπεις αυτά που τα μάτια της ψυχής έχουν ανάγκη να "δουν".
Θα δεις τα πράγματα απ΄τη δική σου οπτική γωνία, θα είναι διαφορετικά απ΄αυτά που "βλέπει" ο διπλανός σου.
Δε χρειάζεται να επιμείνεις να δουν οι άλλοι τα ίδια με σένα... αυτά που βλέπεις είναι σημαντικά για σένα... όμως δέξουν και την "εικόνα" του άλλου... είναι το ίδιο "αληθινή" με τη δική σου... και το ίδιο ξεχωριστή.
Όταν φτάσουμε στο σημείο να μην κρίνουμε τις απόψεις των άλλων τότε η ζωή θα μας προσφέρει την πραγματική "αλήθεια".
Όταν νιώσουμε άσχημα αντικρίζοντας τη διαφορετική "αλήθεια" του διπλανού σημαίνει ότι γινόμαστε πιο σοφοί, και καλύτεροι στις ανθρώπινες σχέσεις....!!!

Η ΕΝΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Άπειρες ώρες, άπειρες θάλασσες, μα μία βάρκα με ένα κουπί...
Κανείς αγώνας, κρατάς σπαθί μα δεν κόβει... δεν υπάρχει ακονιστής να το ακονίσει!
Οι τύψεις σε δέρνουν σαν κύμα στα βράχια... κι όμως έχεις τη δύναμη να αντισταθείς...
στου ανέμου την οργή!
Γιατί έχεις φύλακα άγγελο βαθιά μες την ψυχή!!!

Νέος χρόνος!!!

Κάτω απ΄τη σκιά της πανσελήνου ήρθε η αυγή... με όνειρα μιας νέας εποχής.
Και όπως το βότσαλο κάνει κυματισμούς σαν πέσει στη λίμνη, όπως η σπειροειδής ενέργεια φέρνει αγαλλίαση... έτσι οι σκέψεις που πλανιούνται στον οριζόντια μεταμορφώνονται σε λέξεις... ΥΓΕΙΑ - ΦΩΣ - ΧΑΡΑ... κι ο κύκλος του άμορφου χρόνου συνεχίζει και αποκαλύπτει στο χώρο την εξέλιξη και ανάπτυξη της αληθινής ύπαρξης... θα ΄ναι καλός χρόνος!!!